© Fatima Erasmo, 9 Mayo 2016, Tagaytay City
We seldom give focus on our breathing but this is a life and death situation.
When we are stressed, notice that we breathe shallowly. Since there is less oxygen going to the brain and to the rest of the body, we get headaches and feel pain here and there.
Let go. Let fresh air in.
Breathe. Consciously. Deeply. Live.
Harapin mo ang aking mga luha
Nakasulat dito ang mga kataga
Mga salitang di kayang lumabas sa bibig
Mahirap manahimik lalo na’t sasabog na ang dibdib
Tabihan mo sana ako
Kung mapansin mo
Ang basang mga mata
Kung sa tingin mo ikaw ang may sala
Huwag mag-alala
Hindi ako nangangagat
Yapusin mo lang ako at makakalimutan ko na ang lahat.
25 Pebrero 2016
Sawa na akong masaktan
Sawa na ako ang laging may kasalanan
Sawa nang magsilbi
Sawa nang kumalimot sa sarili
Sawa nang hindi mapansin
Sawa nang isantabi ang damdamin
Sawa nang maging sawi
Sawi subalit hindi pa rin nagsasawa.
25 Pebrero 2016
Masarap umiyak sa gabi habang umuulan.
Walang makakahalata ng aking mga luha.
Walang makakakita ng pagyanig ng aking mga balikat.
Walang makakarinig ng aking mga hikbi.
Walang makakapansin na halos kaladkarin ko na ang aking mga paa.
Walang makakaalam. Ako lang.
Ang pagluha ko ay paghinga. Pagbitaw. Sa akin, na hangga’t maaari ay umiiwas sa pagpapakita ng kahinaan ng loob, ito ay pagtitiwala sa kung sino man ang nandoon. Hinding-hindi ito pagpapaawa.
May mga hindi makaunawa sa aking mga luha. May di kayang tumingin habang ako’y umiiyak. Marahil ayaw harapin at makita ang katotohanan.
Simple lang naman ang kasagutan: Makipag-ugnayan.
May nagsabi na ang pagdating ng buwanang dalaw ang dahilan. Sa aking palagay, sinadya ng kalikasan na gawing “sumpungin” ako para ako’y makahinga. Isa itong biyaya para hindi ako masiraan ng bait.
Lahat ng pagdaloy ay may dahilan. Maling pangunahan, maling husgahan. Hindi ikaw ako.
Mahirap umiyak. Bukod sa pamumugto ng mga mata na tila bang naghahayag sa lahat ng makakita na ako’y may problema, napakasakit sa damdamin at isipan.
Di pa tapos ang aking pagluha. Pero ako’y mas nakakahinga na.
© 2011 Fatima Erasmo
in a bus, Manila
Kagabi natulog akong umiiyak. Napakabigat ng loob. Wala akong mapagsabihan, wala akong mapuntahan.
Naramdaman ko na ito dati. Pangatlong beses na ito marahil sa buong buhay ko. Pangatlong beses ko na naramdaman na parang gumuguho ang mundo ko.
Marami nang naging pagyanig bago ito. Nagtapang-tapangan ako. Pero sa loob, nalulusaw na ako.
Apat na taon nating kinikilala ng mas malalim ang isa’t isa. Maikli at mahaba. Mabilis at mabagal.
Sinaktan kita. Sinaktan mo ako. Subalit sana isang araw, mapatawad mo ako.
The silence is deafening. I feel like in a vacuum. All I feel is the heaviness in my chest, my effort to breathe, and the sting in my eyes.
Why is your forgiveness elusive?
Have I done something so unforgivable? I wish you’d just kill me.
I already feel dead.
© 2012 Fatima Erasmo
Sagada, Mountain Province
I am beyond “I”. I have been “I” for more than two decades and I’ve observed and experienced much as “I”. Please don’t belittle my past “I”. You were not in it. How could you have an opinion about it?
I am now at “we”. If you’re still at “I” then be clear about it because even a child can see, there is no “I” in “we”.
© 2012 Fatima Erasmo
Manila BayMy spoken words are never perfect representatives of my true thoughts and feelings. I am quite an invalid when verbalizing what’s inside me. I find myself incapable of saying what I mean. – Fatima Erasmo
catatonic faith 